Μετά το τέλος της προαιρετικής προπόνησης του Σαββάτου τοποθετήθηκαν με δηλώσεις τους στο site της ομάδας μας οι δύο διαγώνιες: Η Στέλλα Μερκούρη και η Ζένια Δασκαλάκη...
Σκόπιμα τέθηκε και στις δύο αθλήτριες η ίδια ερώτηση για το αν είναι ευχαριστημένες από την απόδοσή τους. Απάντησαν και οι δύο αρνητικά, χωρίς η μία να γνωρίζει την απάντηση της άλλης. Το γεγονός αυτό πέρα από το ότι τις τιμάει και ανυψώνει ως αθλήτριες, αφού δείχνουν ότι δεν επαναπαύονται ή δεν εφησυχάζουν στα όσα έχουν πετύχει μέχρι στιγμής, δείχνει και το μέταλλο από το οποίο έχουν σφυρηλατηθεί οι αθλήτριες του ΙΚΑΡΟΥ: Το μέταλλο τού δεν σταματώ να μάχομαι ποτέ, τού δεν είμαι ευχαριστημένη μέχρι να τα κατακτήσω όλα...

* Δεν πήγαινε αρκετός καιρός που είχα αναλάβει το επικοινωνιακό κομμάτι της ομάδας. Τις αθλήτριες εκτός από δύο δεν τις γνώριζα, από την άλλη όμως το ρεπορτάζ, αγωνιστικό και εξωαγωνιστικό, έτρεχε και έπρεπε να αρχίσει συγχρόνως να τρέχει και η ενημέρωση. Ανάμεσα στις ειδήσεις που έρχονταν ήταν και η ακόλουθη: «Γράψε ότι η Μερκούρη θα μείνει 10 μέρες έξω, έπαθε θλάση στο βραχιόνιο...». «Ποια είναι αυτή ρε παιδιά;...(λογικό το βρίσκω το ερώτημα...)». «Μία που παίζει και στις Κορασίδες και στην πρώτη ομάδα...». Πάει καλά! Ο καιρός περνούσε και εγώ ρωτούσα για την πορεία της αποθεραπείας της όπως όφειλα. Όποιον και να ρώτησα όμως την ίδια απάντηση πήρα, ούτε συνεννοημένοι να ήτανε όλοι τους!: «Για την Μερκούρη μην ρωτάς πώς πάει! Τσακαλάκι είναι και με μισό χέρι θα μπει μέσα να παίξει...». Περίμενα λοιπόν και εγώ να γνωρίσω την αθλήτρια...που δεν μασάει! Σε ένα παιχνίδι εκτός έδρας στο Πέραμα έμπαινα στα αποδυτήρια προκειμένου να κατευθυνθώ στον αγωνιστικό χώρο. Έπεσα επάνω σε μία αθλήτρια που μόλις έβγαινε από το δωμάτιο των αποδυτηρίων και κάποιον έψαχνε. «Η δεσποινίς παρακαλώ ποια είναι;...», ρώτησα με κάπως...ψαρωτικό ύφος. «Είμαι η Στέλλα η Μερκούρη...», μου απάντησε ένα χαμογελαστό πρόσωπο, τείνοντάς μου το χέρι της. Αμέσως κατάλαβα ότι οι χαρακτηρισμοί που τη συνοδεύουν δεν απέχουν από την πραγματικότητα: Θαρραλέα και με αυτοπεποίθηση. Αργότερα παρακολουθώντας την να αγωνίζεται πρόσθεσα και έναν άλλο χαρακτηρισμό: Πεισματάρα...

* Η Ζένια Δασκαλάκη θεωρείται η πλέον συνεπέστατη αθλήτρια στις προπονήσεις. Το κορίτσι που ασχολήθηκε με την ενόργανη γυμναστική, πήρε απότομα ύψος και άλλαξε προσανατολισμό, που ήθελε να παίξει basket, αλλά τελικά την κέρδισε το volley έχει τη δική της διαδρομή στον χώρο: Πέρυσι ως αρχηγός έφτασε με την ομάδα των Κορασίδων στην τετράδα του final four. Μεγάλο επίτευγμα αν συνυπολογίσει κανείς το νεαρό της ηλικίας της. Για την επιλογή της αυτή να ασχοληθεί με το volley δεν το μετάνοιωσε ποτέ, αντίθετα όλες της οι αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που συνοδεύουν τις σχετικές φωτογραφίες μιλάνε για το volley που είναι όλη της η ζωή. Θεωρείται άτομο που είναι μέσα σε όλα και η αυξημένη κοινωνικότητά της συνδέεται με τον κλάδο σπουδών που θέλει να ακολουθήσει: Το δικαστικό σώμα του στρατού. Της το ευχόμαστε ολόψυχα! Του χρόνου την περιμένει η δοκιμασία των πανελλήνιων εξετάσεων. Ικανή την έχω στα διαλείμματα των αυξημένων σχολικών υποχρεώσεών της να προπονείται με μπάλα για να μην μείνει πίσω!...

Στέλλα: «Απομένουν τρεις αγωνιστικές για να λήξει το πρωτάθλημα. Θα τα δώσουμε όλα, θα προσπαθήσουμε για το καλύτερο δυνατόν. Αυτήν την περίοδο δεν είμαι ευχαριστημένη από τον εαυτό μου και την απόδοσή μου. Εννοείται ότι θα προσπαθήσω πιο πολύ προκειμένου να βελτιωθώ ακόμα περισσότερο. Η βαθμολογική θέση της ομάδας δεν είναι αυτή που της αξίζει. Υπεύθυνες γι' αυτό είμαστε εμείς, αφού οι ήττες προήλθαν περισσότερο από δικά μας λάθη, παρά από την ανωτερότητα των αντιπάλων. Θα προσπαθήσουμε όλες μαζί τον αγωνιστικό χρόνο που απομένει ώστε ο ΙΚΑΡΟΣ να ανέβει και άλλο στον βαθμολογικό πίνακα...».

Ζένια: (Της τέθηκε το ερώτημα να σχολιάσει τη φράση «το volley είναι όλη μου η ζωή...» που συνοδεύει τις σχετικές αναρτήσεις της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης): «Είχα ασχοληθεί με την ενόργανη γυμναστική για επτά χρόνια πριν από το volley. Ξαφνικά κάποιο καλοκαίρι πήρα απότομα ύψος και οι κριτές της ενόργανης με προέτρεψαν να ασχοληθώ με κάποιο άλλο άθλημα, ώστε να αποφύγω στο μέλλον ενοχλήσεις στη μέση και στα γόνατά μου. Εμένα με ενδιέφερε το basket και ήθελα να ξεκινήσω να ασχολούμαι συστηματικά με αυτό, ένα συγγενικό μου πρόσωπο όμως με έστρεψε στο volley το οποίο και αγάπησα παθολογικά. Η ομάδα δεν έχει καλή αγωνιστική εικόνα και αυτό κατά τη γνώμη μου οφείλεται στον ψυχολογικό παράγοντα. Από την άλλη πλευρά όμως και εμείς οι αθλήτριες δεν δίνουμε το 100% των δυνατοτήτων μας μέσα στο παρκέ. Κάπου χαλαρώνουμε και εφησυχάζουμε γιατί μάλλον ξέρουμε ότι ο προπονητής μας μας πιστεύει. Για τις επόμενες τρεις αγωνιστικές που απομένουν είναι στο χέρι μας να πάρουμε τρεις νίκες, ώστε να τερματίσουμε όσο το δυνατόν ψηλότερα στη βαθμολογία, μπορούμε να κάνουμε τρεις καθαρές νίκες. Αν αγωνιστούμε όπως ξέρει και μπορεί η κάθε μία μας θα έχουμε πολύ καλά αποτελέσματα. Σχετικά με τους αντιπάλους που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, νομίζω ότι οι δύο ομάδες της Σαλαμίνας υστερούν σε σχέση με μας, ενώ ο Μανδραϊκός είναι στα μέτρα μας. Η εφετεινή πορεία της ομάδας ήταν ένα καλό και γερό μάθημα για μας, γιατί ενώ υποβιβαστήκαμε και θεωρήσαμε ότι μπορούμε να ανέβουμε αμέσως πάλι με καθαρές νίκες, τελικά διαπιστώσαμε ότι αυτό μόνο εύκολο δεν ήταν! Δεν είμαι ευχαριστημένη από τον εαυτό μου. Εφέτος δεν μπόρεσα να κατέβω να αγωνιστώ με τις Κορασίδες, λόγω συμπλήρωσης του roster. Αντιμετωπίζουμε κάποια προβλήματα αγωνιστικής συνεννόησης η μία με την άλλη μέσα στο παιχνίδι, αλλά αυτό πιστεύω θα διορθωθεί με τις προπονήσεις και τις μεταξύ μας συζητήσεις. Δεν έχω δώσει το 100% αυτών που μπορώ να προσφέρω, αλλά του χρόνου παρά το γεγονός ότι έχω να δώσω πανελλήνιες θα κάνω τα αδύνατα δυνατά για να κατέβω και για να είμαι συνεπής στις αγωνιστικές υποχρεώσεις μου...».

Ο...διαγώνιος